“Een oude supervisor van me vertelde me ooit dat geduld een schone zaak is en de gebruiker altijd gelijk heeft. Soms heeft dit advies me uit de brand geholpen, maar negen van de tien keer moet ik op mijn tanden bijten en zit de gebruiker -helaas- toch fout.
Toen ik op de helpdesk van de IT-dienst werkte, kreeg ik vaak telefoontjes binnen met problemen die ik kon oplossen zonder mijn post te verlaten. De meeste telefoontjes gingen over password resets, problemen met muizen en toetsenborden en natuurlijk de ouderwetse ‘heb je dat knopje al geprobeerd’-oplossingen. Behalve de managers met strakke deadlines, moesten de meeste gebruikers lachen om hun eigen foutjes.
Tot ik op een dag een belletje ontving van de secretaresse van de CFO. Ik moest z.s.m. naar boven komen om de CFO te helpen met een loginprobleem. Hij moest bij een paar mailtjes kunnen, want over 10 minuten had hij een belangrijke afspraak. Hij raakte geïrriteerd en er ontstond lichte paniek omdat hij niet kon inloggen.
Vanaf mijn desk had ik in Active Directory zijn wachtwoord opgezocht. Ik kon geen foutieve gebruikersnamen ontdekken. Ik adviseerde de CFO een ander wachtwoord te nemen, maar de secretaresse vond dat daar geen tijd voor was en ik moest maar op locatie een oplossing verzinnen.
Toen ik bij de CFO aankwam, begon hij mij te overstelpen met vragen. “Waarom werkt dit niet zoals thuis? Wanneer wordt dit opgelost? BLA BLA BLA opschieten!” Ik antwoordde hem kort en toen ik bij zijn computer aankwam, zei hij eindelijk op een aardige manier “Los het nou maar gewoon op”.
Ik ging erbij zitten en zag dat de netwerkverbinding gewoon actief was. Daarna logde ik in als mijzelf, checkte e-mail en internet en logde weer uit. Ik stelde de CFO voor om het opnieuw te proberen.
Hij ging ook zitten en voerde zijn gegevens in, maar de toegang werd weer geweigerd. Hij werd ongeduldig en wilde dat ik aan de slag ging om het probleem op te lossen. Weer logde ik in en kon ik geen probleem ontdekken. Ik stond perplex. Ik vroeg ‘m het nog een keer opnieuw te proberen.
Toen besloot ik mee te kijken naar wat hij intypte en liet dit even op mij inwerken. Uit mijn ooghoeken zag ik opeens zijn diploma hangen, tussen de foto’s aan de muur.
Dit was het moment waarop ik hem vroeg te stoppen met het typen van zijn wachtwoord. In gedachten vergeleek ik de achternaam die hij gebruikte als inlognaam met die van het diploma.
De CFO had het door en zei dat zijn naam toch niet het probleem kon zijn. Maar ik vroeg hem zijn naam juist te spellen als loginnaam en warempel: het inloggen werkte weer. Zijn gezicht werd rood en hij bood me prompt excuses aan voor zijn eerdere opmerkingen.
Toen ik zijn kantoor uitliep, werd ik tegengehouden door zijn secretaresse die mij vroeg wat het probleem was geweest. Ik vertelde haar dat hij was vergeten wie hij zelf was. Ze begon keihard te lachen. Ik geef haar beslist geen ongelijk.”
Lees ook: Betrapt op de sofa
Ook een verhaal dat je graag met ons en de lezers wilt delen? Stuur het ons toe en wie weet staat jouw bijdrage straks (anoniem) op Computerworld.nl
-
-
Er zijn nog geen reacties.Reageer
Preview