Allemaal een stukje Facebook

Heb je plannen om ook een claim te leggen op een stukje Facebook? Dan moet je snel wezen, want het begint druk te worden.

Heb je plannen om ook een claim te leggen op een stukje Facebook? Dan moet je snel wezen, want het begint druk te worden.

Allemaal een stukje Facebook

Heb je plannen om ook een claim te leggen op een stukje Facebook? Dan moet je snel wezen, want het begint druk te worden.

Afgelopen week speelden er twee verhalen over de eigendomsrechten van Facebook; het ene is leuk voor de Zuckerberg-fans, het andere niet.

Om te beginnen kreeg de Winklevoss-tweeling een tweede en waarschijnlijk fatale klap te verwerken in hun dwaze campagne om de controle over Facebook uit de handen te wringen van hun voormalige Harvardvriendje Mark Zuckerberg. Een hogere Amerikaanse rechtbank heeft besloten dat een overeenkomst nu eenmaal een overeenkomst is, ongeacht wat beide partijen na de ondertekening over elkaar ontdekken. Als gevolg hiervan moeten de niet bepaald armlastige Cameron en Tyler en hun virtuele adoptiebroertje Divya Narendra het doen met een schikking van een magere 165 miljoen dollar – en dat allemaal omdat ze zo dom waren de verkeerde Harvard geek in te huren om hun sociale netwerkje voor ze te programmeren. Het is werkelijk om te janken.

Heeft Zuckerberg hun idee gestolen toen hij zelf met een netwerk kwam dat zich richtte op Amerikaanse universiteiten? Daar lijkt het wel op ja. Vergat Zuckerberg voor het gemak de tweeling te vertellen over Microsofts strategische investering in zijn bedrijf, op het moment dat hij net over een schikking aan het onderhandelen was met de breedgeschouderde sportkopieën? Daar heeft het ook best wel iets van weg. Doet het er allemaal iets toe? Niet echt.

Facebook is Facebook vanwege Zuckerberg en de andere brainiacs die hij eraan heeft laten werken. “ConnectU”, of wat die Winklevossjes uiteindelijk ook zouden hebben uitgekraamd, zou nooit hetzelfde beestje zijn geweest, en je kunt je al helemaal niet voorstellen dat wat het ook was ooit succesvoller zou zijn geworden dan Facebook. Op zijn best zou het een reeds lang vergeten voetnoot zijn geweest in een lange lijst van obscure sociale netwerken.

Vergeet niet dat Facebook zelf ook al aardig die kant op ging, ooit. Het werd pas een fenomenaal succes toen Zucky het Facebook-platform in 2007 opengooide voor al die irritante maar verslavende apps. Dat veranderde Facebook, wat in feite niet meer was dan een interactief jaarboek (saai), in een online speeltuin voor min-of-meer volwassenen. Pas toen begon de groeicurve enige hockeystickachtige kwaliteiten te vertonen.

Tot dat moment was MySpace de grote vis in de sociale mediavijver. Inmiddels doet die goudvis de stille rugslag in afwachting van een enkele reis door de porceleinen hemelpoort. Misschien kunnen de Winkelvossjes het geld van hun Facebook-schikking gebruiken om het op te kopen.

Maar terwijl dat alles speelt, is er een andere Facebook troonpretendent opgedoken, en ook hij heeft ‘bewijzen’ die zijn claim moeten ondersteunen.

Webdesigner annex houtpellethandelaar Paul Ceglia kwam vorig jaar al in het nieuws toen hij Facebook voor het gerecht daagde omdat hij naar eigen zeggen een afspraak had met Zuckerberg, die hem in hun jonge jaren minstens de helft van de inkomsten had beloofd van een projectje dat ze toen nog “het Face Book” noemden. En nu heeft hij ineens een reeks emails opgeduikeld waarin volgens hem zwart-op-wit staat dat die afspraak er inderdaad is geweest.

Als die emails kloppen, dan wekken ze in elk geval sterk de suggestie dat Ceglia en Zuckerberg in 2003 samen ergens mee bezig waren. Ze wekken ook de suggestie dat Zuckerberg een achterbakse rat is (om Ryan Tate van Gawker maar even vrij te vertalen). Maar dat wisten we natuurlijk al.

Facebook beweert op zijn beurt dat Ceglia een ervaren fraudeur is met een strafblad, en dat hij die hele mailwisseling uit zijn duim heeft gezogen. Daar kun je je ook wel weer iets bij voorstellen: Ceglia is inderdaad veroordeeld, voor oplichting (hij liet zich betalen voor houtpellets die hij nooit heeft geleverd) én voor het bezit van magic mushrooms - dus het is niet ondenkbaar dat hij iets teveel paddestoelen heeft gesnoept. Maar het is ook niet onmogelijk dat hij gewoon gelijk heeft.

Zelfs als je rekening houdt met de vreemde manier waarop het Amerikaanse rechtssysteem soms werkt, lijkt het niet erg waarschijnlijk dat een rechter of een jury de helft van Facebook gaat toekennen aan Paddo Paultje. Een investering van 1000 dollar die je nu ineens recht geeft op 30 miljard? Dat lijkt me toch niet. De vraag is vooral hoeveel het gaat kosten om van hem af te komen.

Ik houd het erop dat als Facebook straks eindelijk eens de beurs op gaat, meneer Ceglia een van de kleinere aandeelhouders wordt. Dat is de simpelste manier om deze troep op te ruimen. En wij gaan er nooit precies achterkomen hoe dit precies afloopt, want wat voor schikking er ook getroffen wordt, je kunt er van uitgaan dat het beter dicht zit dan een kikkerkontje.

Maar als je ooit nog eens rijke ex-hippie ziet opduiken op een Facebook aandeelhoudersvergadering met een zakje vol schimmels, dan weet je wie het is.